Bazen insan sorar ya kendine "Ben ne yaptım bunları hak edecek?" Diye. Belki hak ettiğin için değil de yaşaman gerektiği için yaşıyorsundur onları.

"Sen yaşamadığın için ben de tam olarak yaşamayacağım..."

İnsan hiç travmalarını da miras bırakabilir mi bir sonraki kuşağa? Mark Wolynn, bu kitapta bize ebeveynlerin travması çocuğun travması olur ve çocuğun ruhsal, davranışsal sorunları ebeveynin durumunu yansıtabilir diyor.

Bizlerin annemizin hatta büyükannemizin yaşam izleri etrafında şekillendiğimizi anlatıyor. Onların izleri bizim zihnimizde, kalbimizde, tüm vücudumuzda kendine yer ediniyor.

Anne-çocuk ilişkisinin çocuğun yaşamında çok etkili olduğunu bir kez daha hatırlatıyor yazar. Çünkü yetişkin yaşamımızda bizi biz yapan etkenleri, eşimizle, dostumuzla hatta tanımadığımız insanlarla dahi olan ilişkilerimizi etkiliyor bu bağ.

Hiç düşündünüz mü acaba annenizden şikayet ettiğiniz bir konuda eşinizden de şikayet edebilir misiniz?

Geçmişte çözümlenmeyen, üstü kapatılıp devam edilen her konu aslında kapanmış olmuyor. Bir düğüm olup kalıyor orada ve bizler devam ediyoruz yaşamımıza ta ki o düğümler büyüyüp karşımıza bir engel olarak çıkana kadar... Nesiller öncesinde düğüm olan şeyler bir gün çocukların hatta onların da çocuklarının karşısına bir travma olarak çıkıyor.

Yazarın verdiği örneklerle hem şaşıracak hem de kendinizden bir parça bulacaksınız. Hayatta tıkandığınız, düğümleri çözemediğiniz anlar olursa başvurabileceğiniz kitaplardan bir tanesi olan bu kitap, Psikoloji ve PDR alanında çalışan uzmanların, öğrencilerin, ebeveynlerin, kendini ve geleceğini teslim edeceği nesli önemseyen her insanın okuması gereken bilgi dolu bir kitap.

"Girmekten korktuğunuz mağara, aradığınız hazineyi barındırır.”

Belki de travmalarımıza bakmak bizi iyileştirecektir. Herkesin bir gün o hazineyi bulması dileğiyle...