İnsanın sosyal bir varlık olduğu defalarca bahsedilmiş bir gerçekliktir. Neye sahip olursak olalım yalnız olduğumuzda bir eksiklik hissedeceğimiz bir gerçekliktir. Lakin sırf yalnızlıktan kurtulmak adına herkesi de hayatımıza sokmamalıyız.
Öyle ya da böyle hayatımıza giren kişiler yaşamımızda söz hakkı olduklarını düşünürler. Bize akıl vermeye, yol göstermeye çalışırlar. Kendi iyi bildikleri çerçevesinde bizi yönlendirmeye çabalarlar. Zaten hiçbir şey yapmasalar bile biz onları sürekli olarak izlerken, gözlemlerken onların etkisinde kalır onlar gibi davranmaya başlarız. Sosyal öğrenme görevini asla ihmal etmez. "İnsan çevresindeki 5 kişinin ortalamasıdır. Arkadaşını söyle sana kim olduğunu söyleyeyim" gibi laflar boşuna ortaya çıkmamıştır.
Düşünün; herkesin moralinin bozuk olduğu, umutsuz olduğu bir ortama girseniz neşeli kalabilir misiniz ? İster istemez empati kurarız neşemiz düşer. Sürekli söylenen insanlarla zaman geçirirsek biz de söylenmeye başlarız, sürekli her şeyin kötüye gideceğini düşünen insanlarla zaman geçirsem biz de gelecekten bir umut görmeyiz. Kazanacağını düşünen, sürekli çaba gösteren, olaylara farklı açılardan yaklaşan, umudunu kesmekten vazgeçmeyen insanlarla zaman geçirdiğimizdeyse onlar gibi düşünmeye, hareket etmeye başlarız. Zamanımızı uğruna feda edeceğimiz kişiler buna değmelidir. Çünkü zaman asla geri alınamayacak bir şeydir.